Rebeliom do inframundo - Merda real

Volver á volta volver
a volver a comezar.
Espertar,
nom saber donde estás.
Tras un mundo feliz
procurando o puto soma
o amor deixa vivir coma persoa.
Paso de rimar ás soas
a facelo nunha sala.
Palabras asolam e desolam
son as balas
que disparam na cacholas
que te roubam as caladas.
Na parada do Vitrasa
un bus leva á casa
agarda familia
cunha aperta da esperanza,
esa mirada de añoranza,
o beixo da templanza
que sutura, fai a cura
nunha ferida bem cansa.
As horas pasam,
marcam dende o berce,
a fim de mes facendo a 13-14
pareces parvo Nervo
mais só pareces.
Sen cartos meu
mete a man no cú e retorce
faite chorar
mais só o fai ás veces.
Súa caridade nom agardo.
Soltam as miradas
e cravam coma dardos
atinando no triple vinte
da puta diana.
Picola para nós
por ser nós
nom por ser nada.


Quem nada nom afoga
diso un pallaso
que nadaba entre
cartos e farlopa,
carros guapos
e unha tropa de comer pirolas.
O seu cargo facendo a bola por salario
mal remunerado.
Cal dos teus traballos
fíxote senter máis bem que mal
cal pavo, cal pava.
A noite chega,
faciana pálida
os soños despegam
á outra dimençom
que voas polo ceio,
de momento isto é o que há.
Creio que as zapas que teño
pídenme a retirada
paso a unhas novas
pra que non doa cando andas
pola rúa coa ganzúa
abrindo dentes
hoxe escoitado,
onte som delincuente.
Marxinados ó borde da tolemia
xente criada num bairro
a epidemia de cativos
que mañán farán hardcore
explosivos corazóns bombeando
o puño alzado,
sempre berrando:
pola liberdade carallo,
nom som parásito.
Sente no teu coraçóm
terror, temor a ser outro
peón infravalorado
nese taboleiro,
manexado polo goberno
goberno dictador
ordenando o teu coraçóm
hai que ser cabróm
pra vivir de nós,
estar sempre a velas vir
sen dar, recibir,
sen facer nada de proveito
para ti, os teus, a familia
coida que so há unha
depois nom vale...