Rebeliom do inframundo - Que a crise a pague o capital

Fartos de que nos den cada vez
máis forte polo cú.
As rúas son nosas,
fagamos súas
as nosas decisións.
A revoluçom é inminente.
Hoxe loitas pola liberdade
mañán estás na Lama,
na puta Lama.
Terra chá árida nese patio
pensando niso
no paseio pateo
sendo reo dun sistema
que mata,
agarra e fai
a gravata colombiana.
Nanas televisivas
adormecen mentes
mentres nada cambia.
Eles mentem na prensa,
sacam o que interesa
e para de contar
falar só pra mamar
senón cala.
Prohibido cantar,
expresar todo iso
que ti sentes.
Sociedade dos
medo-dependentes.
Morte e asasinato
mentres comes,
hai deportes,
tempos cheo de soles,
flacias, engaños,
verdades esconden.
Nom é raro, nom,
iso é triste
que estejas no paro
e só fales do que bebiches.
Vinme cun coitelo nas veas
dende entonces penso máis
pra que me linchen
eses que me foden:
banqueiros, empresas
e mafias.
Que non nos vendan
que o malo está no pobo
coa desgracia.
A peña pasa
ate que pase un corralito,
seguem na casa,
nom acredito.
Queimar unha sucursal
é delito
cando eles están toda a vida
mamando do teu crédito.
Mañá teño entrevista de choio
nunha explotadora temporal
e coño, comerán do meu salario,
subirán o patrimonio,
eu mentres partíndome o lombo.
Non me dá o sono,
medo a que me barran
por ser escombro
unha cifra, morralla.
Nada vai bem,
nom nos engañan,
neste vaivén de pura patraña.


[Estribillo] 
Hoxe pola liberdade
mañá na Lama,
raiva visceral,
entre barrotes e unha cama
farás teu despacho val
por protestar cando proclaman
disque es un radical.
Ai mama, chéirame a drama.
Que a crise a pague o capital.


E é que non pode ser
que o rico nunca teña perdidas
e o pobre ande a podrecer
cunha pençom que non chega ó 100%,
400 pavos nom dan pa comer.
Merda de sistema,
queimamos o poder, eh?
saco o nervo que nos caracteriza
o tempo pasa e a ferida nom cicatriza
cobrarante por cada tirita
Ti tirita de frío neste inverno galego,
os radiadores consumen
a ver quen paga logo,
apaga coño que sei
que estou en débeda
cunha alma débeda
rulando na bóveda
deste mundo capitalista
que nos consume.
Son realista,
vosa enquisa é puro fume,
aquí ninguén está ben,
diferencia de clase pálpase
sen ter que
por as mans no lume.
Nervo o meu alcume,
vinte tres anos,
unha filla, un aluguer.
Vivo na Rúa Cuba, 1º D.
Se máis que un algo
ti queres ser alguém
esperta dese estado rem,
sometidos a un laborio
para quen e pra que.
Dime que nunca nada
ti te preguntaches
en que clase de ser
ó fin mutaches,
antes eras legal
embora come social
aliado do capital
sento visceral.
Pra que loitar
se todo da igual xa,
todo da igual.
Seguemos nas mesmas
365 días de cuaresma.
Métema na brétema
que nom me dou de conta,
déixame o burato
máis vermello que a conta.
Un folio en branco é a derrota,
e nom afrontar o que tem máis.
Perdimos o gañado por nosos pais
disque foi todo culpa dunha crise
e nom me creo nada
a xogada e a pensada.
Num taboleiro de xadrez marcada
o peón tem a última palabra,
a última patada em cada boca.
Rebélate, imos a fode-los compa.


[Estribillo] (x2)
Hoxe pola liberdade
mañá na Lama,
raiva visceral,
entre barrotes e unha cama
farás teu despacho val
por protestar cando proclaman
disque es un radical.
Ai mama, chéirame a drama.
Que a crise a pague o capital.